۲۹ فروردین ۱۳۷۸
نامه غیر اداری
جناب آقای دکتر محمد رحیمیان، معاون محترم پژوهشی دانشگاه تهران
احتراماً، با پوزش از این تصدیع که دردِ دلی غمگنانه است:
خبر درگذشت استاد حسن مینوچهر را در روزنامه خواندم، مجلس ترحیم صبح پنجشنبه ۲۵ فروردین ۱۳۷۸، از ساعت ۵/۹ تا ۱۱ در مسجد الرضا، بود.
دکتر حسن مینوچهر، متولد ۱۲۹۰ شمسی، در سال ۱۴۱۲، از دارالمعلمین‌عالی و دانشکده ادبیات، لیسانس فلسفه و ادبیات و در ۱۳۱۸، لیسانس حقوق اخذ نمود. وی همچنین فلسفه و منطق را نزد مرحوم میرزاطاهر تنکابنی و سیدکاظم عصار گذراند. در ۱۳۱۹ از وزارت فرهنگ به وزارت دارائی منتقل و با داشتن مسؤولیت‌ها و مدیریت‌ها، تدریس و تحصیل را رها نکرد و از ۱۳۳۰ تمام وقت در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران به تدریس و تحقیق پرداخت. از استاد مینوچهر، از جمله تصحیح و تحشیه آثاری چون طبقات الصوفیه، نفحات الانس، تعرف ابو ابراهیم بخاری و … بچاپ رسیده.
(این خلاصه دست و پا شکسته معرف استاد نیست، و در حد اشاره است)
مجلس ترحیم استاد مینوچهر خلوت بود. کسی، نشانی، آگهی همدردی، دسته گلی، از طرف دانشکده ادبیات و دانشگاه تهران دیده نمیشد. (البته جناب آقای دکتر شهیدی را هنگام ورود دیدم و نیز سه نفر از استادان بازنشسته دانشکده ادبیات را).
درست است که چند سال از بازنشستگی ایشان میگذرد، ولی چنین فراموش شدن غم‌انگیز است.
و سرانجام:
ـ ای کاش «مرکز اسناد و آثار دانشگاهی» کار خود را آغاز کرده بود، تا اطلاعات بیشتری از فعالیتها و آثار استاد مینوچهر عرضه میگردید.
ـ اگر از پیشنهاد تاسیس «انجمن استادان بازنشسته دانشگاه تهران» و گردهمآئی ماهی یکبار آنان، در باغ نگارستان استقبال شده بود، لااقل خاموشی استادان چنین بی‌خبرآنه اتفاق نمیافتاد.
باتقدیم احترامات فائقه
محمود روح‌الامینی